του Βασίλη Κουφόπουλου
Θα επιχειρήσουμε με μια σειρά παρεμβάσεων για την κρίση στον Τύπο. Η διανομή της κρατικής διαφήμισης είναι ένα από τα σημεία αιχμής. Το κεντρικό ερώτημα είναι ποιοι φορείς του κράτους πρέπει να διαφημίζονται και ποιος πρέπει να χειρίζεται και με ποιο τρόπο τα κονδύλια . Η μεγάλη αλήθεια είναι πως δεν πρέπει να διαφημίζονται όλες οι υπηρεσίες του κράτους, παρά μόνο εκείνες που προσφέρουν υπηρεσίες στους πολίτες.
Μια σοβαρή κυβέρνηση πρέπει να δημιουργήσει ένα κεντρικό διαφημιστικό ταμείο, τη διαχείριση του οποίου θα αναλάβει η γενική γραμματεία επικοινωνίας & ενημέρωσης. Εκείνη θα συγκεντρώνει τα αιτήματα και θα αναλαμβάνει τις καταχωρήσεις στον Τύπο ακολουθώντας ποσοτικά και ποιοτικά κριτήρια. Στη συνέχεια θα αναρτά τα στοιχεία στο Internet , αναλυτικά με τα ποσά που δίνονται ανά μέσο, χωρίς εκπτώσεις, με την προμήθεια των διαφημιστικών εταιρειών να δημοσιεύεται όπως και το ποσό του αγγελιοσήμου. Κάθε μήνα η γραμματεία θα έχει την υποχρέωση να δημοσιεύει αναλυτικά και συγκεντρωτικά στοιχεία ανά μέσο στην ιστοσελίδα της
Τα ποσοτικά στοιχεία στις επί πώληση εφημερίδες είναι οι κυκλοφορίες, στο ραδιόφωνο οι ακροαματικότητες και στην τηλεόραση η θεαματικότητα, εφόσον είναι πιστοποιημένα από κρατικό φορέα ( π.χ. ΙΟΜ) Η βασική ιδέα Ρουσόπουλου για ίσο αριθμό καταχωρήσεων σε όλα τα ΜΜΕ, με διαφορετικό τιμολόγιο, είναι σωστή , όμως πρέπει να προστεθεί και η απαγόρευση των εκπτώσεων. Το ποσό που βγαίνει από το κράτος προς διάθεση στα Μέσα, πρέπει να φτάνει στον προορισμό του
Για τις δωρεάν εφημερίδες δεν μπορεί σε καμία περίπτωση ως στοιχείο να θεωρείται η αναγνωσιμότητα , όπως την καταγράφουν ιδιωτικές εταιρείες. Θα πρέπει να υπάρξει ένας μαθηματικός Τύπος , που θα δημιουργεί μια αναλογία στους αναγνώστες που λέει πως έχει μια δωρεάν εφημερίδα, σε σχέση με τις προς πώληση.
Τρίτη 30 Ιουνίου 2009
Media-crisis
του Μπάμπη ΑΓΡΟΛΑΜΠΟΥ
Από το μεσημέρι της Δευτέρας 22 Ιουνίου 2009, με τη “λύση και εκκαθάριση” της εφημερίδας Ελεύθερος Τύπος και του ραδιοφωνικού σταθμού City 99,5,
η γενική και ασαφής αίσθηση της οικονομικής κρίσης έχει άμεσες– μετρήσιμες συνέπειες στο χώρο της ενημέρωσης. Ήταν ένας ξαφνικός θάνατος που άφησε στον δρόμο 460 εργαζόμενους και σκόρπισε τη θλίψη σε πολλούς ετερόκλητους συγγενείς: κυβέρνηση, βουλευτές, εκδότες και μέτοχοι των μέσων επικοινωνίας, συνδικαλιστικές οργανώσεις και βεβαίως συνάδελφοι με άποψη ή και χωρίς καμία άποψη για το τοπίο της ενημέρωσης.
Για την κυβέρνηση δεν υφίσταται κανένα πολιτικό ζήτημα, η απόφαση του λουκέτου «ήταν επιχειρηματική» και υπό αυτό το πρίσμα αν υπάρχει λύση, οποιαδήποτε λύση, αυτή «θα έλθει από την αγορά». Με άλλα λόγια όσα λουκέτα και αν μπουν δεν έχουμε πολιτικά εργαλεία για να ξεκλειδωθούν. Ούτε όμως και να προληφθούν. Συμπερασματικά λοιπόν δεν έχουμε καμία ελπίδα ει μη μόνον να ανακάμψει η αγορά συνολικά και να ελεήσει την αγορά της ενημέρωσης. Με την καλή της την καρδιά.
Την άποψη αυτή ενστερνίζονται, όχι τόσο ωμά, επιχειρήσεις της ενημέρωσης, αλλά και διευθυντικά στελέχη των μέσων. Προβάλλοντας κυρίως το γεγονός ότι σε όλο τον κόσμο τα media διέρχονται κρίση και αναζητούν νέες τεχνικές οι οποίες συνοψίζονται με τον γενικό τίτλο της μετάβασης στις νέες τεχνολογίες. Κανείς βεβαίως δεν πρόκειται να επιχειρηματολογήσει σοβαρά κατά της τεχνολογικής εξέλιξης. Όμως το ερώτημα είναι αν η εξέλιξη προκαλεί αυτές τις βίαιες μεταβολές ή αντιθέτως τα λουκέτα και οι ξαφνικοί θάνατοι είναι η μοιραία
κατάληξη των στρεβλώσεων που προηγήθηκαν.
Μία άλλη άποψη επιχειρεί να προσπεράσει τους προβληματισμούς για το παρελθόν και την αγωνία για το μέλλον και για να σταθεί απλώς στοχοποιεί τις αντιδράσεις που έχουν εκδηλωθεί από τους συναδέλφους και άλλους εργαζόμενους των μέσων και τις συνδικαλιστικές τους εκφράσεις. Τι πέτυχε η 24ωρη απεργία; Θα λυθεί κανένα πρόβλημα με συγκρούσεις; Μήπως έτσι προκαλούμε την τύχη μας και η κρίση θα μας εκδικηθεί και μάλιστα εν θερμώ;
Ευτυχώς η κρίση έχει διεθνείς διαστάσεις και δεν μας αφήνει να ομφαλοσκοπούμε. Στις ΗΠΑ οι μεγαλύτερες περιφερειακές εφημερίδες, Chicago Tribune, Los Angeles Times, Minneapolis Star Tribune, Philadelphia Inquirer μπήκαν σε διαδικασία πτώχευσης. Άλλες προτίμησαν την διαδικασία του ξαφνικού θανάτου όπως η Rocky Mountain News και οι περισσότερες πέρασαν σε φάση αιματηρών περικοπών. Στα τοπικά μέσα καταγράφεται το ίδιο φαινόμενο, σύμφωνα με την επισκόπηση των John Nichols και Robert Mc Cheney στο περιοδικό The Nation (18 Μαρτίου 2009). Στην Ευρώπη η κρίση αποτυπώνεται με κάπως μικρότερη
ένταση αλλά σε ευρεία κλίμακα από την Ευρωπαϊκή Ενωση Δημοσιογράφων (τμήμα της IFG) και σε κάθε χώρα παρατίθενται εκτός από τις περικοπές ορισμένα διορθωτικά μέτρα.
Η Ελλάδα σύμφωνα με την κυβερνητική θεώρηση ήταν μέχρι πρότινος μία όαση οικονομικής σταθερότητας μέσα στην διεθνή οικονομική θύελλα. Λίγο ακόμη αν άντεχαν τα κρατικά ταμεία θα πιστεύαμε ότι είμαστε τυχεροί που δεν παράγουμε τίποτε καλό και ως εκ τούτου δεν μας αγγίζει και τίποτε κακό. Δυστυχώς όμως αυτές οι προσεγγίσεις κατέρρευσαν με πάταγο μέσα στο κατακαλόκαιρο με το μπαράζ φορολογικών μέτρων επί δικαίων και αδίκων και τη βεβαιότητα ότι έρχονται και άλλα. Με όρους αγοράς η κυβέρνηση θα έπρεπε να είχε ανακοινώσει προ
πολλού τη λύση και εκκαθάρισή της. Ο περυσινός προϋπολογισμός δεν έκλεισε, ο σημερινός δεν θα κλείσει και οι επόμενοι τελούν υπό την επιτήρηση της ΕΕ. Κι αν δεν ήταν η ΕΕ τότε η εκκαθάριση θα γινόταν από το ΔΝΤ.
Η κατάσταση στην αγορά των μέσων ενημέρωσης και επικοινωνίας ορίζεται από δύο βασικά στοιχεία. Τον μεγάλο αριθμό επιχειρήσεων και την μειούμενη διαφημιστική δαπάνη. Το κομμάτι της πίττας που αναλογεί, γίνεται ολοένα και πιο μικρό. Υπάρχει βεβαίως και το εργαλείο της κρατικής διαφήμισης. Η οποία όμως μάλλον προσιδιάζει σε έμμεση επιδότηση, δηλαδή πολιτικό χρήμα, παρά σε διαφημιστική πολιτική. Ας πάμε από τα μικρά: Πέρυσι οι 13 περιφέρειες διέθεσαν περί τα 13 εκατομμύρια ευρώ για διαφήμιση των δραστηριοτήτων τους. Από τις
μετρήσεις δεν προκύπτει ότι είχαν αποτέλεσμα. Στο κεντρικό κυβερνητικό επίπεδο, πέρυσι διατέθηκαν 83 εκατομμύρια μόνον από την κεντρική διοίκηση σε 67 έντυπα, εφημερίδες ημερήσιες και κυριακάτικες, πολιτικές, οικονομικές αθλητικές και γαργαλιστικού περιεχομένου. Πως διατέθηκαν αυτά τα διαφημιστικά; Κατά το δοκούν της κυβέρνησης βεβαίως και όχι της διαφήμισης. Ειδάλλως δεν θα καταβάλλονταν 30 ευρώ για κάθε φύλλο εφημερίδας που είχε ημερήσιο τιράζ 1.000 αντίτυπα και κρατικά έσοδα πάνω από 3 εκατομμύρια ευρώ . Συνεπώς δεν είναι
θέμα αγοράς αλλά αγοραίας πολιτικής συμπεριφοράς.
Η αξιοπιστία είναι κρίσιμο μέγεθος και για μας. Και δυστυχώς έχει περιοριστεί δραματικά αν δεν έχει χαθεί εντελώς στη διαδρομή. Τι είναι δημοσιογραφία στη σημερινή εποχή; Μήπως η έκφραση απόψεων χωρίς καμία τεκμηρίωση; Το μανιπουλάρισμα των πολιτών στη μία ή άλλη εκδοχή; Ή από την άλλη η μετάδοση στεγνών γεγονότων χωρίς αρμό με την κοινωνία; Ο δημοσιογράφος είχε επισημάνει στην τελευταία συνάντηση με το προεδρείο της ΕΣΗΕΑ προ διμήνου ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας «είναι ένας σύντροφος στην κοινωνία».
Γνωρίζει τα προβλήματα και βρίσκεται δίπλα της στις κρίσιμες περιστάσεις. Και πάνω απ΄ όλα είναι ο πρώτος στον οποίο συντρέχουν οι κατατρεγμένοι για να πάρουν κουράγιο και να συνεχίσουν. Δεν σταθήκαμε σύντροφοι στην κοινωνία. Η γλώσσα μας ήταν και είναι γλώσσα της εξουσίας. Βλέπαμε τις απολύσεις των άλλων σαν διαρθρωτικά μέτρα. Τις βίαιες μεταβολές σαν επιβεβλημένες πολιτικές. Λειτουργήσαμε σαν βιτριόλι στο συνεκτικό ιστό. Και ευνοήσαμε κοινωνικούς αυτοματισμούς. Τώρα που ο κόσμος γύρισε ανάποδα, είναι επόμενο να μην
βρίσκουμε συμμάχους ή έστω συμπαραστάτες.
Ενδεχομένως όλα αυτά να μην απασχόλησαν ποτέ την ελληνική κοινωνία. Δεν μπορεί όμως να μην την απασχόλησε η δημόσια εικόνα μας έτσι όπως αυτή εμφανίζεται κάθε μέρα στα τηλεοπτικά δελτία και στις εκδόσεις των εφημερίδων. Δεν μπορεί να μην την απασχόλησε η εικόνα της ανύπαρκτης ΕΣΗΕΑ. Η αδράνειά της στα μείζονα και η εκνευριστική ενασχόλησή της με ανύπαρκτα θέματα. Η φαντασίωση ότι είναι μέρος του συστήματος εξουσίας. Φαντασίωση εν πολλοίς δικαιολογημένη αφού κάθε δημοσιογράφος ατομικά βλέπει τη θέση του ως ενδιάμεσου των
εξουσιών θεσμοθετημένων και μη και όσων δεν έχουν καμία εξουσία. Με φυσική ροπή προς την εξουσία και τα θέλγητρά της, πραγματικά ή φανταστικά.
Οι διαπιστώσεις αυτές όμως δεν καθιστούν το πρόβλημα μικρότερο. Η κρίση επιτείνεται με το κλείσιμο του Ελεύθερου Τύπου και του City και η αγωνία για ντόμινο είναι επωδός σε όλες τις συζητήσεις μας. Το πρόβλημα μεγεθύνεται λόγω του αρνητικού προσήμου διότι δεν είναι μαθηματικό. Ήταν μέχρι πρότινος, όταν το οικονομικό περιβάλλον επέτρεπε γαλαντομίες με δανεικά και οι απολυμένοι μέσα από διαμεσολαβήσεις ήλπιζαν σε θέσεις στα μέσα που ελέγχει το κράτος. Τώρα κανείς δεν τολμά να προτείνει τέτοιες λύσεις. Γιατί, πολύ απλά θα
κατηγορηθεί για εύνοια προς μία επαγγελματική ομάδα και αδιαφορία για όλες τις άλλες. Πλην όμως υπάρχει άλλη μία κρίσιμη παράμετρος που φωτίζει διαφορετικά το πρόβλημα. Οι διευθετήσεις που γινόταν έως πρότινος δεν είχαν κοινωνικά κριτήρια ή οικονομικά αλλά κυρίως κομματικά. Πολυθεσίτες και αργόσχολοι βρίσκονται σε όλα τα μέσα ενημέρωσης του δημοσίου, σε πολιτικά γραφεία αλλά και ανύπαρκτους οργανισμούς όπως πχ το αγροτικό τηλεοπτικό δίκτυο, σε εκδόσεις που ουδέποτε φθάνουν στους πολίτες και σε διάφορες παρεμφερείς
δραστηριότητες. Το ίδιο συμβαίνει και στις χαμηλότερες τάξεις του συστήματος, στους δήμους και τους οργανισμούς, σε κάθε υπηρεσία και επιχείρηση που φέρει την σφραγίδα του δημοσίου.
Τι μπορεί να δώσει λοιπόν διέξοδο από αυτή τη ζοφερή κατάσταση; Στις ΗΠΑ η συζήτηση σχηματοποιείται ως εξής: Αν η κυβέρνηση μοιράσει αφειδώς οικονομικές ενισχύσεις θα δημιουργηθούν σχέσεις εξάρτησης. Ωστόσο και στην περίπτωση που δεν δώσει ούτε ένα δολάριο η κατάσταση επιταχύνει την απορρύθμιση και ευνοεί τα ολιγοπώλια των ΜΜΕ που δεν είναι άσχετα με τα ολιγοπώλια που διαμορφώνονται γενικότερα στην αγορά. Στη Γαλλία η κυβέρνηση ενέκρινε πακέτο χρηματοδότησης 600 εκατομμυρίων ευρώ για τρία χρόνια και παράλληλα σειρά από
ειδικές ρυθμίσεις για την διανομή του Τύπου προς τις μικρότερες ηλικίες πολιτών. Στην Ολλανδία αντιμετωπίζονται εξατομικευμένα τα προβλήματα με προγράμματα αναχρηματοδότησης. Στη Βρετανία η συζήτηση έχει αρχίσει από τα περιφερειακά φύλλα και τα δημόσια μέσα.
Κατ΄ αναλογία θα μπορούσαν να τεθούν προς συζήτηση ανάλογα μέτρα στήριξης των ΜΜΕ στην Ελλάδα. Η κυβέρνηση όμως εμφανίζεται απρόθυμη να εισαγάγει στην ατζέντα αυτό το θέμα. Την ίδια στάση τηρεί και στα κακώς κείμενα που έχουν φέρει το χώρο της ενημέρωσης στο σημερινό αδιέξοδο. Ασυδοσία των επιχειρήσεων στο φορολογικό πεδίο και στην κοινωνική ασφάλιση (υπάρχουν επιχειρήσεις που δεν έχουν αποδώσει εισφορές επί δεκαετία).
Απέναντι σε αυτές τις στρεβλώσεις αντιτάσσουμε πρώτον την εισαγωγή μηχανισμών κοινωνικού ελέγχου, επαναξιολόγησης του συνολικού πλαισίου λειτουργίας των επιχειρήσεων μέσων επικοινωνίας, την θέσπιση κανόνων διαφάνειας και τήρησης αυτών των κανόνων χωρίς παρεκκλίσεις. Φυσικά όταν ανοίγει κανείς συζήτηση για τον εκδημοκρατισμό των μέσων οφείλει να συμπεριλάβει σε αυτή και τον εκδημοκρατισμό της λειτουργίας των συνδικαλιστικών ενώσεων. Και όλων των εξαρτήσεων που τείνουν να παγιωθούν στην αντίληψη των δημοσιογράφων,
ότι κάποιοι φυσιολογικά θα έχουν διπλές και τριπλές θέσεις στο δημόσιο (αυτό και αν είναι ασυμβίβαστο) και κάποιοι άλλοι δεν θα έχουν ούτε στοιχειώδη ασφαλιστική και ιατροφαρμακευτικά κάλυψη.
Όλα αυτά είναι γνωστά σε όλους. Η διαφορά είναι ότι σήμερα, υπό την πίεση των εξελίξεων δεν έχει κανείς την πολυτέλεια να περιστρέφεται άσκοπα. Ως Συσπείρωση-Δούρειος Τύπος έχουμε καταθέσει πλαίσιο συγκεκριμένων προτάσεων για την αντιμετώπιση της κρίσης και παράλληλα προτάσεις για την ανασυγκρότηση της ΕΣΗΕΑ. Καταγράφουμε όλες τις προτάσεις που τίθενται από τους συναδέλφους και τους προβληματισμούς που αναπτύσσονται ευρύτερα στην κοινωνία. Στα δημόσια αγαθά, όπως είναι η ενημέρωση, ο δημόσιος διάλογος επιβάλλεται να
διεξαχθεί έτσι όπως ορίζεται: Δημόσια, ανοιχτά, με συναίσθηση της κοινωνικής ευθύνης κάθε πλευράς. Όχι με παρασκηνιακές κινήσεις και μεθοδεύσεις που εντείνουν την καχυποψία και ανατροφοδοτούν την κρίση.
Από το μεσημέρι της Δευτέρας 22 Ιουνίου 2009, με τη “λύση και εκκαθάριση” της εφημερίδας Ελεύθερος Τύπος και του ραδιοφωνικού σταθμού City 99,5,
η γενική και ασαφής αίσθηση της οικονομικής κρίσης έχει άμεσες– μετρήσιμες συνέπειες στο χώρο της ενημέρωσης. Ήταν ένας ξαφνικός θάνατος που άφησε στον δρόμο 460 εργαζόμενους και σκόρπισε τη θλίψη σε πολλούς ετερόκλητους συγγενείς: κυβέρνηση, βουλευτές, εκδότες και μέτοχοι των μέσων επικοινωνίας, συνδικαλιστικές οργανώσεις και βεβαίως συνάδελφοι με άποψη ή και χωρίς καμία άποψη για το τοπίο της ενημέρωσης.
Για την κυβέρνηση δεν υφίσταται κανένα πολιτικό ζήτημα, η απόφαση του λουκέτου «ήταν επιχειρηματική» και υπό αυτό το πρίσμα αν υπάρχει λύση, οποιαδήποτε λύση, αυτή «θα έλθει από την αγορά». Με άλλα λόγια όσα λουκέτα και αν μπουν δεν έχουμε πολιτικά εργαλεία για να ξεκλειδωθούν. Ούτε όμως και να προληφθούν. Συμπερασματικά λοιπόν δεν έχουμε καμία ελπίδα ει μη μόνον να ανακάμψει η αγορά συνολικά και να ελεήσει την αγορά της ενημέρωσης. Με την καλή της την καρδιά.
Την άποψη αυτή ενστερνίζονται, όχι τόσο ωμά, επιχειρήσεις της ενημέρωσης, αλλά και διευθυντικά στελέχη των μέσων. Προβάλλοντας κυρίως το γεγονός ότι σε όλο τον κόσμο τα media διέρχονται κρίση και αναζητούν νέες τεχνικές οι οποίες συνοψίζονται με τον γενικό τίτλο της μετάβασης στις νέες τεχνολογίες. Κανείς βεβαίως δεν πρόκειται να επιχειρηματολογήσει σοβαρά κατά της τεχνολογικής εξέλιξης. Όμως το ερώτημα είναι αν η εξέλιξη προκαλεί αυτές τις βίαιες μεταβολές ή αντιθέτως τα λουκέτα και οι ξαφνικοί θάνατοι είναι η μοιραία
κατάληξη των στρεβλώσεων που προηγήθηκαν.
Μία άλλη άποψη επιχειρεί να προσπεράσει τους προβληματισμούς για το παρελθόν και την αγωνία για το μέλλον και για να σταθεί απλώς στοχοποιεί τις αντιδράσεις που έχουν εκδηλωθεί από τους συναδέλφους και άλλους εργαζόμενους των μέσων και τις συνδικαλιστικές τους εκφράσεις. Τι πέτυχε η 24ωρη απεργία; Θα λυθεί κανένα πρόβλημα με συγκρούσεις; Μήπως έτσι προκαλούμε την τύχη μας και η κρίση θα μας εκδικηθεί και μάλιστα εν θερμώ;
Ευτυχώς η κρίση έχει διεθνείς διαστάσεις και δεν μας αφήνει να ομφαλοσκοπούμε. Στις ΗΠΑ οι μεγαλύτερες περιφερειακές εφημερίδες, Chicago Tribune, Los Angeles Times, Minneapolis Star Tribune, Philadelphia Inquirer μπήκαν σε διαδικασία πτώχευσης. Άλλες προτίμησαν την διαδικασία του ξαφνικού θανάτου όπως η Rocky Mountain News και οι περισσότερες πέρασαν σε φάση αιματηρών περικοπών. Στα τοπικά μέσα καταγράφεται το ίδιο φαινόμενο, σύμφωνα με την επισκόπηση των John Nichols και Robert Mc Cheney στο περιοδικό The Nation (18 Μαρτίου 2009). Στην Ευρώπη η κρίση αποτυπώνεται με κάπως μικρότερη
ένταση αλλά σε ευρεία κλίμακα από την Ευρωπαϊκή Ενωση Δημοσιογράφων (τμήμα της IFG) και σε κάθε χώρα παρατίθενται εκτός από τις περικοπές ορισμένα διορθωτικά μέτρα.
Η Ελλάδα σύμφωνα με την κυβερνητική θεώρηση ήταν μέχρι πρότινος μία όαση οικονομικής σταθερότητας μέσα στην διεθνή οικονομική θύελλα. Λίγο ακόμη αν άντεχαν τα κρατικά ταμεία θα πιστεύαμε ότι είμαστε τυχεροί που δεν παράγουμε τίποτε καλό και ως εκ τούτου δεν μας αγγίζει και τίποτε κακό. Δυστυχώς όμως αυτές οι προσεγγίσεις κατέρρευσαν με πάταγο μέσα στο κατακαλόκαιρο με το μπαράζ φορολογικών μέτρων επί δικαίων και αδίκων και τη βεβαιότητα ότι έρχονται και άλλα. Με όρους αγοράς η κυβέρνηση θα έπρεπε να είχε ανακοινώσει προ
πολλού τη λύση και εκκαθάρισή της. Ο περυσινός προϋπολογισμός δεν έκλεισε, ο σημερινός δεν θα κλείσει και οι επόμενοι τελούν υπό την επιτήρηση της ΕΕ. Κι αν δεν ήταν η ΕΕ τότε η εκκαθάριση θα γινόταν από το ΔΝΤ.
Η κατάσταση στην αγορά των μέσων ενημέρωσης και επικοινωνίας ορίζεται από δύο βασικά στοιχεία. Τον μεγάλο αριθμό επιχειρήσεων και την μειούμενη διαφημιστική δαπάνη. Το κομμάτι της πίττας που αναλογεί, γίνεται ολοένα και πιο μικρό. Υπάρχει βεβαίως και το εργαλείο της κρατικής διαφήμισης. Η οποία όμως μάλλον προσιδιάζει σε έμμεση επιδότηση, δηλαδή πολιτικό χρήμα, παρά σε διαφημιστική πολιτική. Ας πάμε από τα μικρά: Πέρυσι οι 13 περιφέρειες διέθεσαν περί τα 13 εκατομμύρια ευρώ για διαφήμιση των δραστηριοτήτων τους. Από τις
μετρήσεις δεν προκύπτει ότι είχαν αποτέλεσμα. Στο κεντρικό κυβερνητικό επίπεδο, πέρυσι διατέθηκαν 83 εκατομμύρια μόνον από την κεντρική διοίκηση σε 67 έντυπα, εφημερίδες ημερήσιες και κυριακάτικες, πολιτικές, οικονομικές αθλητικές και γαργαλιστικού περιεχομένου. Πως διατέθηκαν αυτά τα διαφημιστικά; Κατά το δοκούν της κυβέρνησης βεβαίως και όχι της διαφήμισης. Ειδάλλως δεν θα καταβάλλονταν 30 ευρώ για κάθε φύλλο εφημερίδας που είχε ημερήσιο τιράζ 1.000 αντίτυπα και κρατικά έσοδα πάνω από 3 εκατομμύρια ευρώ . Συνεπώς δεν είναι
θέμα αγοράς αλλά αγοραίας πολιτικής συμπεριφοράς.
Η αξιοπιστία είναι κρίσιμο μέγεθος και για μας. Και δυστυχώς έχει περιοριστεί δραματικά αν δεν έχει χαθεί εντελώς στη διαδρομή. Τι είναι δημοσιογραφία στη σημερινή εποχή; Μήπως η έκφραση απόψεων χωρίς καμία τεκμηρίωση; Το μανιπουλάρισμα των πολιτών στη μία ή άλλη εκδοχή; Ή από την άλλη η μετάδοση στεγνών γεγονότων χωρίς αρμό με την κοινωνία; Ο δημοσιογράφος είχε επισημάνει στην τελευταία συνάντηση με το προεδρείο της ΕΣΗΕΑ προ διμήνου ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας «είναι ένας σύντροφος στην κοινωνία».
Γνωρίζει τα προβλήματα και βρίσκεται δίπλα της στις κρίσιμες περιστάσεις. Και πάνω απ΄ όλα είναι ο πρώτος στον οποίο συντρέχουν οι κατατρεγμένοι για να πάρουν κουράγιο και να συνεχίσουν. Δεν σταθήκαμε σύντροφοι στην κοινωνία. Η γλώσσα μας ήταν και είναι γλώσσα της εξουσίας. Βλέπαμε τις απολύσεις των άλλων σαν διαρθρωτικά μέτρα. Τις βίαιες μεταβολές σαν επιβεβλημένες πολιτικές. Λειτουργήσαμε σαν βιτριόλι στο συνεκτικό ιστό. Και ευνοήσαμε κοινωνικούς αυτοματισμούς. Τώρα που ο κόσμος γύρισε ανάποδα, είναι επόμενο να μην
βρίσκουμε συμμάχους ή έστω συμπαραστάτες.
Ενδεχομένως όλα αυτά να μην απασχόλησαν ποτέ την ελληνική κοινωνία. Δεν μπορεί όμως να μην την απασχόλησε η δημόσια εικόνα μας έτσι όπως αυτή εμφανίζεται κάθε μέρα στα τηλεοπτικά δελτία και στις εκδόσεις των εφημερίδων. Δεν μπορεί να μην την απασχόλησε η εικόνα της ανύπαρκτης ΕΣΗΕΑ. Η αδράνειά της στα μείζονα και η εκνευριστική ενασχόλησή της με ανύπαρκτα θέματα. Η φαντασίωση ότι είναι μέρος του συστήματος εξουσίας. Φαντασίωση εν πολλοίς δικαιολογημένη αφού κάθε δημοσιογράφος ατομικά βλέπει τη θέση του ως ενδιάμεσου των
εξουσιών θεσμοθετημένων και μη και όσων δεν έχουν καμία εξουσία. Με φυσική ροπή προς την εξουσία και τα θέλγητρά της, πραγματικά ή φανταστικά.
Οι διαπιστώσεις αυτές όμως δεν καθιστούν το πρόβλημα μικρότερο. Η κρίση επιτείνεται με το κλείσιμο του Ελεύθερου Τύπου και του City και η αγωνία για ντόμινο είναι επωδός σε όλες τις συζητήσεις μας. Το πρόβλημα μεγεθύνεται λόγω του αρνητικού προσήμου διότι δεν είναι μαθηματικό. Ήταν μέχρι πρότινος, όταν το οικονομικό περιβάλλον επέτρεπε γαλαντομίες με δανεικά και οι απολυμένοι μέσα από διαμεσολαβήσεις ήλπιζαν σε θέσεις στα μέσα που ελέγχει το κράτος. Τώρα κανείς δεν τολμά να προτείνει τέτοιες λύσεις. Γιατί, πολύ απλά θα
κατηγορηθεί για εύνοια προς μία επαγγελματική ομάδα και αδιαφορία για όλες τις άλλες. Πλην όμως υπάρχει άλλη μία κρίσιμη παράμετρος που φωτίζει διαφορετικά το πρόβλημα. Οι διευθετήσεις που γινόταν έως πρότινος δεν είχαν κοινωνικά κριτήρια ή οικονομικά αλλά κυρίως κομματικά. Πολυθεσίτες και αργόσχολοι βρίσκονται σε όλα τα μέσα ενημέρωσης του δημοσίου, σε πολιτικά γραφεία αλλά και ανύπαρκτους οργανισμούς όπως πχ το αγροτικό τηλεοπτικό δίκτυο, σε εκδόσεις που ουδέποτε φθάνουν στους πολίτες και σε διάφορες παρεμφερείς
δραστηριότητες. Το ίδιο συμβαίνει και στις χαμηλότερες τάξεις του συστήματος, στους δήμους και τους οργανισμούς, σε κάθε υπηρεσία και επιχείρηση που φέρει την σφραγίδα του δημοσίου.
Τι μπορεί να δώσει λοιπόν διέξοδο από αυτή τη ζοφερή κατάσταση; Στις ΗΠΑ η συζήτηση σχηματοποιείται ως εξής: Αν η κυβέρνηση μοιράσει αφειδώς οικονομικές ενισχύσεις θα δημιουργηθούν σχέσεις εξάρτησης. Ωστόσο και στην περίπτωση που δεν δώσει ούτε ένα δολάριο η κατάσταση επιταχύνει την απορρύθμιση και ευνοεί τα ολιγοπώλια των ΜΜΕ που δεν είναι άσχετα με τα ολιγοπώλια που διαμορφώνονται γενικότερα στην αγορά. Στη Γαλλία η κυβέρνηση ενέκρινε πακέτο χρηματοδότησης 600 εκατομμυρίων ευρώ για τρία χρόνια και παράλληλα σειρά από
ειδικές ρυθμίσεις για την διανομή του Τύπου προς τις μικρότερες ηλικίες πολιτών. Στην Ολλανδία αντιμετωπίζονται εξατομικευμένα τα προβλήματα με προγράμματα αναχρηματοδότησης. Στη Βρετανία η συζήτηση έχει αρχίσει από τα περιφερειακά φύλλα και τα δημόσια μέσα.
Κατ΄ αναλογία θα μπορούσαν να τεθούν προς συζήτηση ανάλογα μέτρα στήριξης των ΜΜΕ στην Ελλάδα. Η κυβέρνηση όμως εμφανίζεται απρόθυμη να εισαγάγει στην ατζέντα αυτό το θέμα. Την ίδια στάση τηρεί και στα κακώς κείμενα που έχουν φέρει το χώρο της ενημέρωσης στο σημερινό αδιέξοδο. Ασυδοσία των επιχειρήσεων στο φορολογικό πεδίο και στην κοινωνική ασφάλιση (υπάρχουν επιχειρήσεις που δεν έχουν αποδώσει εισφορές επί δεκαετία).
Απέναντι σε αυτές τις στρεβλώσεις αντιτάσσουμε πρώτον την εισαγωγή μηχανισμών κοινωνικού ελέγχου, επαναξιολόγησης του συνολικού πλαισίου λειτουργίας των επιχειρήσεων μέσων επικοινωνίας, την θέσπιση κανόνων διαφάνειας και τήρησης αυτών των κανόνων χωρίς παρεκκλίσεις. Φυσικά όταν ανοίγει κανείς συζήτηση για τον εκδημοκρατισμό των μέσων οφείλει να συμπεριλάβει σε αυτή και τον εκδημοκρατισμό της λειτουργίας των συνδικαλιστικών ενώσεων. Και όλων των εξαρτήσεων που τείνουν να παγιωθούν στην αντίληψη των δημοσιογράφων,
ότι κάποιοι φυσιολογικά θα έχουν διπλές και τριπλές θέσεις στο δημόσιο (αυτό και αν είναι ασυμβίβαστο) και κάποιοι άλλοι δεν θα έχουν ούτε στοιχειώδη ασφαλιστική και ιατροφαρμακευτικά κάλυψη.
Όλα αυτά είναι γνωστά σε όλους. Η διαφορά είναι ότι σήμερα, υπό την πίεση των εξελίξεων δεν έχει κανείς την πολυτέλεια να περιστρέφεται άσκοπα. Ως Συσπείρωση-Δούρειος Τύπος έχουμε καταθέσει πλαίσιο συγκεκριμένων προτάσεων για την αντιμετώπιση της κρίσης και παράλληλα προτάσεις για την ανασυγκρότηση της ΕΣΗΕΑ. Καταγράφουμε όλες τις προτάσεις που τίθενται από τους συναδέλφους και τους προβληματισμούς που αναπτύσσονται ευρύτερα στην κοινωνία. Στα δημόσια αγαθά, όπως είναι η ενημέρωση, ο δημόσιος διάλογος επιβάλλεται να
διεξαχθεί έτσι όπως ορίζεται: Δημόσια, ανοιχτά, με συναίσθηση της κοινωνικής ευθύνης κάθε πλευράς. Όχι με παρασκηνιακές κινήσεις και μεθοδεύσεις που εντείνουν την καχυποψία και ανατροφοδοτούν την κρίση.
Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009
Αναχρηματοδότηση των ΜΜΕ
Ανακοίνωση της Δημοσιογραφικής Ενότητας
29/06/2009
Η νέα πραγματικότητα που δημιούργησε το κλείσιμο του Ε.Τ. ήρθε να υπογραμμίσει την δυσμενή οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα συγκροτήματα ΜΜΕ στη χώρα μας, κατάσταση που προσέλαβε επικίνδυνες διαστάσεις από τις συνέπειες της ευρύτερης οικονομικής κρίσης. Σ’ αυτήν τη χρονική στιγμή, υπάρχουν δύο δρόμοι που μπορεί να ακολουθήσουμε ως προοδευτικές δυνάμεις στον κλάδο: είτε απεργιακές κινητοποιήσεις, είτε διαβούλευση με ιδέες και προτάσεις.
Η Δημοσιογραφική Ενότητα έχει επιλέξει από το περασμένο φθινόπωρο όταν φάνηκαν τα πρώτα σημάδια της κρίσης το δεύτερο δρόμο, με αλλεπάλληλες προτάσεις. Σήμερα, προχωρεί σε μία ακόμη, η οποία έχει ένα διπλό στόχο: να συνδέσει δημιουργικά την αναχρηματοδότηση με χαμηλότερα επιτόκια των εκδοτικών επιχειρήσεων με τις θέσεις εργασίας, τα μισθολογικά και τα ασφαλιστικά δικαιώματα των δημοσιογράφων, καθώς και με την αναχρηματοδότηση και την εγγύηση των προσωπικών τους δανείων.
Πρόκειται για μία πρόταση που μπορεί πραγματικά να σταματήσει την κατάρρευση των ελληνικών ΜΜΕ, ειδικά, εάν συνδυαστεί με τη δέσμη προτάσεων που έχουμε καταθέσει από τον περασμένο Νοέμβριο.
Η πρότασή μας βρίσκεται στον αντίποδα τόσο της διαμάχης των εκδοτών για την κρατική διαφήμιση, που ευτελίζει τον Τύπο και τα ΜΜΕ, όσο και των κατά περίπτωση λύσεων που καταλήγουν στο να πληρώνουν το κόστος οι δημοσιογράφοι και οι άλλοι εργαζόμενοι στον κλάδο. Η πρότασή μας έρχεται σε μια περίοδο αλλαγών που φέρνει η διαδικτυακή τεχνολογία και η επικείμενη ψηφιακή εποχή, αλλά και η μείωση των κυκλοφοριών εξ αιτίας της δραματικής κάμψης του κύρους των ΜΜΕ.
Οι δημοσιογράφοι και οι άλλοι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ δεν είναι αποκομμένοι από την τύχη της εκδοτικής επιχείρησης στην οποία απασχολούνται. Τα συμφέροντά τους, εργασιακά και ασφαλιστικά είναι στενά συνδεδεμένα με την οικονομική διαχείριση της εκάστοτε εταιρείας του χώρου, αν και η στρέβλωση σήμερα έχει οδηγήσει σε αλληλεξάρτηση με εργολαβικές και εφοπλιστικές επιχειρήσεις – αιμοδότες.
Σε κάθε περίπτωση, η στήριξη της πολιτείας και του τραπεζικού συστήματος στις εκδοτικές επιχειρήσεις με τη μορφή ρύθμισης χρεών, θα πρέπει να συνυπολογίζει και το θέμα του προσωπικού. Είναι ξεκάθαρα επιχειρήσεις εντάσεως εξειδικευμένης εργασίας. Συνεπώς, οι δημοσιογράφοι αποτελούν το κύριο παραγωγικό τους πλεονέκτημα.
Με άλλα λόγια, για να υπαχθεί σε καθεστώς ευνοϊκό μια τέτοια επιχείρηση θα πρέπει να διασφαλίζει ότι δεν θίγει εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων και πάντως δεν υλοποιεί ταυτόχρονα προγράμματα μείωσης προσωπικού. Θα πρέπει να διασφαλίζει ότι η πρώτη προτεραιότητά της πριν και μετά τη ρύθμιση, είναι η ασφαλιστική ενημερότητα.
Είναι καιρός για ουσιαστική συζήτηση και για προτάσεις. Συνεπώς, πρέπει να ξαναβάλουμε την ΕΣΗΕΑ στο επίκεντρο των διαβουλεύσεων. Πρέπει να χαρτογραφήσουμε το πρόβλημα της κάθε επιχείρησης. Να αποκτήσουμε τακτική επαφή με τους εργαζόμενους σε κάθε μέσο. Το προεδρείο πρέπει να επισκέπτεται πολύ συχνότερα τα ΜΜΕ, αλλά και τους εκδότες. Το πρόγραμμα αυτό, σε συνδυασμό με μια παράλληλη διαρκή επαφή με κάθε αρμόδιο κυβερνητικό παράγοντα, μπορεί να δώσει άμεσες και καθαρές απαντήσεις σε όλα τα δύσκολα θέματα.
Η πρόταση
Η κυβέρνηση με το νόμο για την ενίσχυση της ρευστότητας των τραπεζών, έθεσε στη διάθεση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος 28 δισ. ευρώ. Τα χρήματα αυτά, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, δεν έχουν περάσει στην πραγματική οικονομία με τη μορφή νέων δανείων ή αναχρηματοδότησης παλαιών.
Πιστεύουμε ότι η συνέχιση της λειτουργίας των περισσοτέρων ΜΜΕ αντιμετωπίζει μεγάλο κίνδυνο λόγω των συσσωρευμένων χρεών παλαιότερων ετών, τα οποία σήμερα είναι δύσκολο να εξυπηρετηθούν. Ο κίνδυνος αυτός θα γίνει ακόμη μεγαλύτερος, εάν οδηγηθούμε το επόμενο διάστημα σε μεγαλύτερα επιτόκια εξυπηρέτησης του δανεισμού.
Το σύνολο των δανειακών υποχρεώσεων των ΜΜΕ να αναχρηματοδοτηθεί με ένα νέο ομολογιακό δάνειο χαμηλού επιτοκίου και αρχικής χαριστικής περιόδου πληρωμής, το οποίο θα καλυφθεί – με βάση τις νόμιμες τραπεζικές διαδικασίες – από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, από τα 28 δισ. ευρώ.
Όσα ΜΜΕ ενταχθούν σ’ αυτήν τη διαδικασία, θα υποχρεωθούν να μειώσουν τις αμοιβές των διευθυντικών τους στελεχών και να εγγυηθούν ταυτόχρονα και την αποπληρωμή των δανείων κάθε κατηγορίας που έχουν πάρει οι εργαζόμενοι σ’ αυτά τα Μέσα. Η αποπληρωμή μπορεί να γίνει με παρακράτηση και απόδοση από τις μηνιαίες αποδοχές, της μηνιαίας δόσης του κάθε δανείου.
Η υιοθέτηση της πρότασης σημαίνει ότι το κράτος και οι εκδότες εγγυώνται τα δάνεια του προσωπικού τους και κατά συνέπεια παρακάμπτονται τυχόν προβλήματα από τον Τειρεσία.
Σε ό,τι αφορά την κρατική διαφήμιση, θα πρέπει να συναρτάται ευθέως με τον αριθμό των θέσεων εργασίας στο μισθολόγιο και μάλιστα να πριμοδοτείται η σταθερότητα ή και η αύξηση του αριθμού των απασχολουμένων. Παράλληλα, κάθε εκδοτική επιχείρηση να δημοσιεύει στο τέλος κάθε μήνα αναλυτικά απολογιστικά στοιχεία για τα ποσά που έχει λάβει με τη μορφή κρατικής διαφήμισης.
Η πρόταση αυτή θα τεθεί υπόψη του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, των Ενώσεων Εργαζομένων όλων των ειδικοτήτων στα Μέσα, των εργοδοτικών ενώσεων και των κομμάτων και φυσικά της κυβέρνησης η οποία θα πρέπει να τοποθετηθεί άμεσα, εφόσον μάλιστα η επωδός των στελεχών της στις συναντήσεις με το Δ.Σ. της Ενώσεως Συντακτών ήταν «φέρτε προτάσεις».
29/06/2009
Η νέα πραγματικότητα που δημιούργησε το κλείσιμο του Ε.Τ. ήρθε να υπογραμμίσει την δυσμενή οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα συγκροτήματα ΜΜΕ στη χώρα μας, κατάσταση που προσέλαβε επικίνδυνες διαστάσεις από τις συνέπειες της ευρύτερης οικονομικής κρίσης. Σ’ αυτήν τη χρονική στιγμή, υπάρχουν δύο δρόμοι που μπορεί να ακολουθήσουμε ως προοδευτικές δυνάμεις στον κλάδο: είτε απεργιακές κινητοποιήσεις, είτε διαβούλευση με ιδέες και προτάσεις.
Η Δημοσιογραφική Ενότητα έχει επιλέξει από το περασμένο φθινόπωρο όταν φάνηκαν τα πρώτα σημάδια της κρίσης το δεύτερο δρόμο, με αλλεπάλληλες προτάσεις. Σήμερα, προχωρεί σε μία ακόμη, η οποία έχει ένα διπλό στόχο: να συνδέσει δημιουργικά την αναχρηματοδότηση με χαμηλότερα επιτόκια των εκδοτικών επιχειρήσεων με τις θέσεις εργασίας, τα μισθολογικά και τα ασφαλιστικά δικαιώματα των δημοσιογράφων, καθώς και με την αναχρηματοδότηση και την εγγύηση των προσωπικών τους δανείων.
Πρόκειται για μία πρόταση που μπορεί πραγματικά να σταματήσει την κατάρρευση των ελληνικών ΜΜΕ, ειδικά, εάν συνδυαστεί με τη δέσμη προτάσεων που έχουμε καταθέσει από τον περασμένο Νοέμβριο.
Η πρότασή μας βρίσκεται στον αντίποδα τόσο της διαμάχης των εκδοτών για την κρατική διαφήμιση, που ευτελίζει τον Τύπο και τα ΜΜΕ, όσο και των κατά περίπτωση λύσεων που καταλήγουν στο να πληρώνουν το κόστος οι δημοσιογράφοι και οι άλλοι εργαζόμενοι στον κλάδο. Η πρότασή μας έρχεται σε μια περίοδο αλλαγών που φέρνει η διαδικτυακή τεχνολογία και η επικείμενη ψηφιακή εποχή, αλλά και η μείωση των κυκλοφοριών εξ αιτίας της δραματικής κάμψης του κύρους των ΜΜΕ.
Οι δημοσιογράφοι και οι άλλοι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ δεν είναι αποκομμένοι από την τύχη της εκδοτικής επιχείρησης στην οποία απασχολούνται. Τα συμφέροντά τους, εργασιακά και ασφαλιστικά είναι στενά συνδεδεμένα με την οικονομική διαχείριση της εκάστοτε εταιρείας του χώρου, αν και η στρέβλωση σήμερα έχει οδηγήσει σε αλληλεξάρτηση με εργολαβικές και εφοπλιστικές επιχειρήσεις – αιμοδότες.
Σε κάθε περίπτωση, η στήριξη της πολιτείας και του τραπεζικού συστήματος στις εκδοτικές επιχειρήσεις με τη μορφή ρύθμισης χρεών, θα πρέπει να συνυπολογίζει και το θέμα του προσωπικού. Είναι ξεκάθαρα επιχειρήσεις εντάσεως εξειδικευμένης εργασίας. Συνεπώς, οι δημοσιογράφοι αποτελούν το κύριο παραγωγικό τους πλεονέκτημα.
Με άλλα λόγια, για να υπαχθεί σε καθεστώς ευνοϊκό μια τέτοια επιχείρηση θα πρέπει να διασφαλίζει ότι δεν θίγει εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων και πάντως δεν υλοποιεί ταυτόχρονα προγράμματα μείωσης προσωπικού. Θα πρέπει να διασφαλίζει ότι η πρώτη προτεραιότητά της πριν και μετά τη ρύθμιση, είναι η ασφαλιστική ενημερότητα.
Είναι καιρός για ουσιαστική συζήτηση και για προτάσεις. Συνεπώς, πρέπει να ξαναβάλουμε την ΕΣΗΕΑ στο επίκεντρο των διαβουλεύσεων. Πρέπει να χαρτογραφήσουμε το πρόβλημα της κάθε επιχείρησης. Να αποκτήσουμε τακτική επαφή με τους εργαζόμενους σε κάθε μέσο. Το προεδρείο πρέπει να επισκέπτεται πολύ συχνότερα τα ΜΜΕ, αλλά και τους εκδότες. Το πρόγραμμα αυτό, σε συνδυασμό με μια παράλληλη διαρκή επαφή με κάθε αρμόδιο κυβερνητικό παράγοντα, μπορεί να δώσει άμεσες και καθαρές απαντήσεις σε όλα τα δύσκολα θέματα.
Η πρόταση
Η κυβέρνηση με το νόμο για την ενίσχυση της ρευστότητας των τραπεζών, έθεσε στη διάθεση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος 28 δισ. ευρώ. Τα χρήματα αυτά, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, δεν έχουν περάσει στην πραγματική οικονομία με τη μορφή νέων δανείων ή αναχρηματοδότησης παλαιών.
Πιστεύουμε ότι η συνέχιση της λειτουργίας των περισσοτέρων ΜΜΕ αντιμετωπίζει μεγάλο κίνδυνο λόγω των συσσωρευμένων χρεών παλαιότερων ετών, τα οποία σήμερα είναι δύσκολο να εξυπηρετηθούν. Ο κίνδυνος αυτός θα γίνει ακόμη μεγαλύτερος, εάν οδηγηθούμε το επόμενο διάστημα σε μεγαλύτερα επιτόκια εξυπηρέτησης του δανεισμού.
Το σύνολο των δανειακών υποχρεώσεων των ΜΜΕ να αναχρηματοδοτηθεί με ένα νέο ομολογιακό δάνειο χαμηλού επιτοκίου και αρχικής χαριστικής περιόδου πληρωμής, το οποίο θα καλυφθεί – με βάση τις νόμιμες τραπεζικές διαδικασίες – από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, από τα 28 δισ. ευρώ.
Όσα ΜΜΕ ενταχθούν σ’ αυτήν τη διαδικασία, θα υποχρεωθούν να μειώσουν τις αμοιβές των διευθυντικών τους στελεχών και να εγγυηθούν ταυτόχρονα και την αποπληρωμή των δανείων κάθε κατηγορίας που έχουν πάρει οι εργαζόμενοι σ’ αυτά τα Μέσα. Η αποπληρωμή μπορεί να γίνει με παρακράτηση και απόδοση από τις μηνιαίες αποδοχές, της μηνιαίας δόσης του κάθε δανείου.
Η υιοθέτηση της πρότασης σημαίνει ότι το κράτος και οι εκδότες εγγυώνται τα δάνεια του προσωπικού τους και κατά συνέπεια παρακάμπτονται τυχόν προβλήματα από τον Τειρεσία.
Σε ό,τι αφορά την κρατική διαφήμιση, θα πρέπει να συναρτάται ευθέως με τον αριθμό των θέσεων εργασίας στο μισθολόγιο και μάλιστα να πριμοδοτείται η σταθερότητα ή και η αύξηση του αριθμού των απασχολουμένων. Παράλληλα, κάθε εκδοτική επιχείρηση να δημοσιεύει στο τέλος κάθε μήνα αναλυτικά απολογιστικά στοιχεία για τα ποσά που έχει λάβει με τη μορφή κρατικής διαφήμισης.
Η πρόταση αυτή θα τεθεί υπόψη του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, των Ενώσεων Εργαζομένων όλων των ειδικοτήτων στα Μέσα, των εργοδοτικών ενώσεων και των κομμάτων και φυσικά της κυβέρνησης η οποία θα πρέπει να τοποθετηθεί άμεσα, εφόσον μάλιστα η επωδός των στελεχών της στις συναντήσεις με το Δ.Σ. της Ενώσεως Συντακτών ήταν «φέρτε προτάσεις».
Κυριακή 28 Ιουνίου 2009
Στηρίζουμε "Ελεύθερο Τύπο"
ΨΗΦΙΣΜΑ της ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ
των συντακτών της "Ελευθεροτυπίας', της "Κυριακάτικης Ε" και του enet.gr
Αθήνα, 25/6/2009
Οι ανησυχίες των εργαζομένων στον Τύπο ότι το κλείσιμο της εφημερίδας "Ελεύθερος Τύπος" και του ραδιοφωνικού σταθμού "Σίτι", επιδεινώνει το ήδη δυσμενές τοπίο στον χώρο είναι υπαρκτοί και βάσιμοι. Παράλληλα η εξέλιξη αυτή προστίθεται στο γενικότερο κλίμα ανασφάλειας, που βιώνουν οι εργαζόμενοι και πολλών άλλων κλάδων.
Γι' αυτό εμείς οι συντάκτες της "Ε", της "Κ.Ε" και του enet.gr μετά την Γενική Συνέλευση της Πέμπτης 25 Ιουνίου 2009:
-Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας προς τους συναδέλφους της εφημερίδας "Ελεύθερος Τύπος" και του ραδιοσταθμού "Σίτι και δηλώνουμε ότι συμπαραστεκόμαστε με κάθε τρόπο στον αγώνα που κάνουν.
-Καλούμε το Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα στήριξης των αιτημάτων και των πρωτοβουλιών των εργαζομένων σ' αυτά τα δύο μέσα ενημέρωσης προκειμένου να αποτραπεί το κλείσιμο. Επίσης να διασφαλίσει τα εργασιακά, συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα.
-Στηρίζουμε τις λύσεις της αυτοδιαχείρισης της εφημερίδας και του σταθμού εφόσον αυτή είναι και η θέληση και απόφαση των ίδιων των εργαζομένων σε αυτά.
Επειδή όμως η κρίση στον τύπο αποκτά μεγάλες διαστάσεις καλούμε επίσης το Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ:
-Να επεξεργασθεί και να προωθήσει, προς τους εργοδότες και την κυβέρνηση συνολική και αξιόπιστη πρόταση για την έξοδο του Τύπου από την κρίση.
-Να πιέσει τους εργοδότες και την κυβέρνηση, να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι για την προώθηση της παραπάνω πρότασης της με σαφείς και συγκεκριμένες δεσμεύσεις και εγγυήσεις υλοποίησης.
Η άρνηση τους θα συνιστά λόγο νέων κινητοποιήσεων.
-Να ξεπεράσει το συντομότερο δυνατό την εσωτερική του δυσλειτουργία, που υπονομεύει το ρόλο του και να προχωρήσει σε εκκαθάριση του μητρώου μελών.
-Θεωρούμε ότι η ποιότητα της ενημέρωσης μπορεί να λειτουργήσει ως ασπίδα στην κρίση και να ξανακερδίσει ο τύπος την εμπιστοσύνη των αναγνωστών που είναι το μεγάλο ζητούμενο τα τελευταία χρόνια.
-Το κλείσιμο ενός μέσου ενημέρωσης πλήττει κυρίως την πολυφωνία, το πολιτικό σύστημα και τον δημοσιογραφικό κλάδο και αυτή η διάσταση, πρέπει να αναδειχθεί στην παρούσα συγκυρία.
των συντακτών της "Ελευθεροτυπίας', της "Κυριακάτικης Ε" και του enet.gr
Αθήνα, 25/6/2009
Οι ανησυχίες των εργαζομένων στον Τύπο ότι το κλείσιμο της εφημερίδας "Ελεύθερος Τύπος" και του ραδιοφωνικού σταθμού "Σίτι", επιδεινώνει το ήδη δυσμενές τοπίο στον χώρο είναι υπαρκτοί και βάσιμοι. Παράλληλα η εξέλιξη αυτή προστίθεται στο γενικότερο κλίμα ανασφάλειας, που βιώνουν οι εργαζόμενοι και πολλών άλλων κλάδων.
Γι' αυτό εμείς οι συντάκτες της "Ε", της "Κ.Ε" και του enet.gr μετά την Γενική Συνέλευση της Πέμπτης 25 Ιουνίου 2009:
-Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας προς τους συναδέλφους της εφημερίδας "Ελεύθερος Τύπος" και του ραδιοσταθμού "Σίτι και δηλώνουμε ότι συμπαραστεκόμαστε με κάθε τρόπο στον αγώνα που κάνουν.
-Καλούμε το Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα στήριξης των αιτημάτων και των πρωτοβουλιών των εργαζομένων σ' αυτά τα δύο μέσα ενημέρωσης προκειμένου να αποτραπεί το κλείσιμο. Επίσης να διασφαλίσει τα εργασιακά, συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα.
-Στηρίζουμε τις λύσεις της αυτοδιαχείρισης της εφημερίδας και του σταθμού εφόσον αυτή είναι και η θέληση και απόφαση των ίδιων των εργαζομένων σε αυτά.
Επειδή όμως η κρίση στον τύπο αποκτά μεγάλες διαστάσεις καλούμε επίσης το Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ:
-Να επεξεργασθεί και να προωθήσει, προς τους εργοδότες και την κυβέρνηση συνολική και αξιόπιστη πρόταση για την έξοδο του Τύπου από την κρίση.
-Να πιέσει τους εργοδότες και την κυβέρνηση, να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι για την προώθηση της παραπάνω πρότασης της με σαφείς και συγκεκριμένες δεσμεύσεις και εγγυήσεις υλοποίησης.
Η άρνηση τους θα συνιστά λόγο νέων κινητοποιήσεων.
-Να ξεπεράσει το συντομότερο δυνατό την εσωτερική του δυσλειτουργία, που υπονομεύει το ρόλο του και να προχωρήσει σε εκκαθάριση του μητρώου μελών.
-Θεωρούμε ότι η ποιότητα της ενημέρωσης μπορεί να λειτουργήσει ως ασπίδα στην κρίση και να ξανακερδίσει ο τύπος την εμπιστοσύνη των αναγνωστών που είναι το μεγάλο ζητούμενο τα τελευταία χρόνια.
-Το κλείσιμο ενός μέσου ενημέρωσης πλήττει κυρίως την πολυφωνία, το πολιτικό σύστημα και τον δημοσιογραφικό κλάδο και αυτή η διάσταση, πρέπει να αναδειχθεί στην παρούσα συγκυρία.
Και οι 450 απολυμένοι;
Οι επιχειρηματίες βλέπουν τις απολύσεις με τη λογική της διαχείρισης μιας κρίσης. Θα φωνάξουν οι εργαζόμενοι, θα καταγγείλουν , θα πάρουν τις αποζημιώσεις τους και θα φύγουν, αν και υπάρχουν περιπτώσεις που δεν καταβάλλονται ούτε και αυτές! Και πάμε για άλλα! **Εκείνοι που δεν έχουν μετά που να πάνε είναι οι εργαζόμενοι. Αυτοί με τις μικρές προσωπικές τους ιστορίες. Αν η Γιάννα και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, θα υποστούν μια μείωση της περιουσίας τους π.χ. κατά 200 εκατ. ευρώ, δεν σημαίνει πως θα χάσουν τα πάντα . Οι άλλοι όμως ; Τα ζευγάρια που δούλευαν στον Τύπο ; Εκείνοι που έχουν να επανακαθορίσουν τη ζωή τους : Υπάρχουν οι απλές σκέψεις : «Τι θα κάνουμε με το δάνειο», «θα κρατήσουμε τη γυναίκα που πρόσεχε το παιδί», πόσο πρέπει να περιορίσουμε τα έξοδά μας», χρειαζόμαστε και διακοπές» , «έζησα 20 χρόνια μέσα στον Ελεύθερο Τύπο, πως πετιέται έτσι μια ζωή» , «θα βρω δουλειά» , « τι θα κάνουμε»... **Μαύρες , αδιέξοδες σκέψεις και κατάθλιψη. Διότι είναι ένα επάγγελμα που πεθαίνει ή στην καλύτερη περίπτωση που μετεξελίσσεται σε κάτι άλλο απροσδιόριστο ακόμη. Πολλές φορές υπάρχει η κατηγορία για τους εργαζόμενους, πως δεν δουλεύουν πως δεν ματώνουν για τη φανέλα. Και ίσως να είναι πραγματικό, αλλά να αφορά λίγους, αυτούς που χρησιμοποιούν τα Μέσα , ως ορμητήριο για άλλες δουλειές στο δημόσιο, γραφεία Τύπου , πολιτικό lobbying , όπως και άλλοι που έχουν τα media για εργολαβίες, διόδια, πρωθυπουργίες, και προεδρίες της δημοκρατίας . Γι αυτό και με εκκωφαντικό τρόπο , προκύπτει πως, πολύ συχνά, οι εργαζόμενοι πονάνε περισσότερο τις επιχειρήσεις που δουλεύουν, από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες τους.
Κανόνες ή παζάρια;
Καθημερινά 28 Ιουνίου 2009Tου Αλεξη Παπαχελα
Eίναι το κλείσιμο του «Ελεύθερου Τύπου» η αρχή του ξεφουσκώματος μιας ακόμη ελληνικής «φούσκας»; Αυτό είναι ένα κρίσιμο ερώτημα που θα απαντηθεί από τη ζωή τους επόμενους μήνες. Γεγονός είναι πως εδώ και πολλά χρόνια, όλοι οι ειδικοί σε θέματα Τύπου επισημαίνουν πως η Ελλάδα έχει πολύ περισσότερα κανάλια και εφημερίδες από όσα αντέχει ή από όσα της αναλογούν για το μέγεθος του πληθυσμού. Κάποιοι ισχυρίζονται πως αυτό είναι καλό για τη δημοκρατία μας και την πολυφωνία. Κάποιοι άλλοι πάλι πιστεύουν πως πίσω από την πανσπερμία των μέσων ενημέρωσης κρύβονται ελληνικές ιδιαιτερότητες, οι οποίες δεν είναι απαραιτήτως κολακευτικές για τη χώρα μας.
Μία φράση έκανε μεγάλη εντύπωση από την ανακοίνωση του Ιδρύματος Τύπου για το κλείσιμο της εφημερίδας: «Ενα μέσο ενημέρωσης δεν μπορεί να λειτουργεί με μεγάλες ζημίες και αυτό να συνεχίζεται επί μακρόν, χωρίς να δημιουργεί παρανοήσεις». Πράγματι, είναι λογικό κάποια μέσα ενημέρωσης να έχουν ζημίες φέτος λόγω της οικονομικής κρίσης. Πώς όμως και για ποιον λόγο μπορεί να υπάρχουν ΜΜΕ τα οποία συσσωρεύουν ζημίες και κανείς δεν δίνει λογαριασμό για το ποιος τα χρηματοδοτεί, προφανώς αδιαφανώς; Ισως έχει έλθει η στιγμή να εφαρμοσθεί η ιδέα που απαντάται στο εξωτερικό για το αρνητικό «πόθεν έσχες» στον χώρο των ΜΜΕ.
Ο Τύπος στην Ελλάδα έχει, όμως, μία ακόμη ιδιαιτερότητα. Οι πολιτικοί που έρχονται στην εξουσία αντιμετωπίζουν μια πλειάδα εκβιασμών από ιδιοκτήτες ΜΜΕ και πάντοτε, μα πάντοτε, ενδίδουν στις πιέσεις τους για προνομιακή μεταχείριση. Αλλοι δεν πληρώνουν ΙΚΑ, άλλοι ΟΤΕ, άλλοι παραβιάζουν κάθε εργατική νομοθεσία δημιουργώντας ένα εξαιρετικά ανθυγιεινό περιβάλλον για όσους κάνουν το λάθος να παίζουν με βάση τους επίσημους κανόνες και όρους του παιχνιδιού. Το περίεργο είναι πως από αυτή τη συναλλαγή ποτέ δεν βγαίνει κερδισμένη η όποια κυβέρνηση, πρώτον, γιατί της κάνει μεγάλη ζημιά η ταύτιση με τέτοιου τύπου συμφέροντα και δεύτερον, γιατί ο ευεργετηθείς εκδότης το «στρίβει» με την πρώτη αρνητική δημοσκόπηση.
Εν πάση περιπτώσει, είναι η ώρα να μπουν σαφείς και διαφανείς κανόνες στο πώς μοιράζεται η κρατική διαφήμιση και για το ποιες πρέπει να είναι οι σχέσεις κράτους και ΜΜΕ. Αν το κράτος αποφασίσει πως ο χώρος του Τύπου συνιστά πλέον προβληματικό κλάδο, θα μπορούσε να τον επιδοτήσει -όπως συνέβη στη Γαλλία- με ευρηματικούς τρόπους που θα τον βοηθήσουν να προσαρμοσθεί στις νέες πραγματικότητες. Αν όμως μπούμε σε ένα παζάρι όπου απλώς το κράτος θα θέλει να έχει «στο χέρι» διάφορα έντυπα, η ζημιά στην αξιοπιστία του Τύπου θα είναι μεγάλη.
Με το κλείσιμο του «Ελεύθερου Τύπου» αντιληφθήκαμε και στη δική μας αυλή πως υπάρχει κρίση στον Τύπο. Κανείς μας δεν μπορεί να προβλέψει αν και ποια κανάλια και εφημερίδες θα κλείσουν τα επόμενα 1-2 χρόνια. Σίγουρα υπάρχουν κραυγαλέες περιπτώσεις οι οποίες δικαιολογούνται μόνο επειδή οι ιδιοκτήτες τους έχουν βρει δημιουργικούς τρόπους να τα χρησιμοποιούν ως μέσο πίεσης για άλλες δραστηριότητες. Κάποιοι πιστεύουν πως τα ΜΜΕ στην Ελλάδα μπορεί να συνεχίζουν να επιβιώνουν με μεγάλες ζημίες, δραματική μείωση των διαφημιστικών τους εσόδων και μεγάλες αυξήσεις στους εργαζομένους. Η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ πιο σκληρή και άσχετα από το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, σημασία έχει να αρχίσει ένας ουσιαστικός διάλογος για το τι πρέπει να αλλάξει στον Τύπο στην Ελλάδα. Ο «Ελεύθερος Τύπος» μπορεί να έκλεισε λόγω υπερβάλλοντος ναρκισσισμού και της παγκόσμιας (όχι ελληνικής) κρίσης. Εκανε, όμως, ακόμη πιο ανάγλυφη τη σκληρή πραγματικότητα στον χώρο του Τύπου και την ανάγκη να σταματήσουν τα φαινόμενα της ανομίας και των ελληνικών ανωμαλιών στον χώρο των ΜΜΕ.
Eίναι το κλείσιμο του «Ελεύθερου Τύπου» η αρχή του ξεφουσκώματος μιας ακόμη ελληνικής «φούσκας»; Αυτό είναι ένα κρίσιμο ερώτημα που θα απαντηθεί από τη ζωή τους επόμενους μήνες. Γεγονός είναι πως εδώ και πολλά χρόνια, όλοι οι ειδικοί σε θέματα Τύπου επισημαίνουν πως η Ελλάδα έχει πολύ περισσότερα κανάλια και εφημερίδες από όσα αντέχει ή από όσα της αναλογούν για το μέγεθος του πληθυσμού. Κάποιοι ισχυρίζονται πως αυτό είναι καλό για τη δημοκρατία μας και την πολυφωνία. Κάποιοι άλλοι πάλι πιστεύουν πως πίσω από την πανσπερμία των μέσων ενημέρωσης κρύβονται ελληνικές ιδιαιτερότητες, οι οποίες δεν είναι απαραιτήτως κολακευτικές για τη χώρα μας.
Μία φράση έκανε μεγάλη εντύπωση από την ανακοίνωση του Ιδρύματος Τύπου για το κλείσιμο της εφημερίδας: «Ενα μέσο ενημέρωσης δεν μπορεί να λειτουργεί με μεγάλες ζημίες και αυτό να συνεχίζεται επί μακρόν, χωρίς να δημιουργεί παρανοήσεις». Πράγματι, είναι λογικό κάποια μέσα ενημέρωσης να έχουν ζημίες φέτος λόγω της οικονομικής κρίσης. Πώς όμως και για ποιον λόγο μπορεί να υπάρχουν ΜΜΕ τα οποία συσσωρεύουν ζημίες και κανείς δεν δίνει λογαριασμό για το ποιος τα χρηματοδοτεί, προφανώς αδιαφανώς; Ισως έχει έλθει η στιγμή να εφαρμοσθεί η ιδέα που απαντάται στο εξωτερικό για το αρνητικό «πόθεν έσχες» στον χώρο των ΜΜΕ.
Ο Τύπος στην Ελλάδα έχει, όμως, μία ακόμη ιδιαιτερότητα. Οι πολιτικοί που έρχονται στην εξουσία αντιμετωπίζουν μια πλειάδα εκβιασμών από ιδιοκτήτες ΜΜΕ και πάντοτε, μα πάντοτε, ενδίδουν στις πιέσεις τους για προνομιακή μεταχείριση. Αλλοι δεν πληρώνουν ΙΚΑ, άλλοι ΟΤΕ, άλλοι παραβιάζουν κάθε εργατική νομοθεσία δημιουργώντας ένα εξαιρετικά ανθυγιεινό περιβάλλον για όσους κάνουν το λάθος να παίζουν με βάση τους επίσημους κανόνες και όρους του παιχνιδιού. Το περίεργο είναι πως από αυτή τη συναλλαγή ποτέ δεν βγαίνει κερδισμένη η όποια κυβέρνηση, πρώτον, γιατί της κάνει μεγάλη ζημιά η ταύτιση με τέτοιου τύπου συμφέροντα και δεύτερον, γιατί ο ευεργετηθείς εκδότης το «στρίβει» με την πρώτη αρνητική δημοσκόπηση.
Εν πάση περιπτώσει, είναι η ώρα να μπουν σαφείς και διαφανείς κανόνες στο πώς μοιράζεται η κρατική διαφήμιση και για το ποιες πρέπει να είναι οι σχέσεις κράτους και ΜΜΕ. Αν το κράτος αποφασίσει πως ο χώρος του Τύπου συνιστά πλέον προβληματικό κλάδο, θα μπορούσε να τον επιδοτήσει -όπως συνέβη στη Γαλλία- με ευρηματικούς τρόπους που θα τον βοηθήσουν να προσαρμοσθεί στις νέες πραγματικότητες. Αν όμως μπούμε σε ένα παζάρι όπου απλώς το κράτος θα θέλει να έχει «στο χέρι» διάφορα έντυπα, η ζημιά στην αξιοπιστία του Τύπου θα είναι μεγάλη.
Με το κλείσιμο του «Ελεύθερου Τύπου» αντιληφθήκαμε και στη δική μας αυλή πως υπάρχει κρίση στον Τύπο. Κανείς μας δεν μπορεί να προβλέψει αν και ποια κανάλια και εφημερίδες θα κλείσουν τα επόμενα 1-2 χρόνια. Σίγουρα υπάρχουν κραυγαλέες περιπτώσεις οι οποίες δικαιολογούνται μόνο επειδή οι ιδιοκτήτες τους έχουν βρει δημιουργικούς τρόπους να τα χρησιμοποιούν ως μέσο πίεσης για άλλες δραστηριότητες. Κάποιοι πιστεύουν πως τα ΜΜΕ στην Ελλάδα μπορεί να συνεχίζουν να επιβιώνουν με μεγάλες ζημίες, δραματική μείωση των διαφημιστικών τους εσόδων και μεγάλες αυξήσεις στους εργαζομένους. Η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ πιο σκληρή και άσχετα από το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, σημασία έχει να αρχίσει ένας ουσιαστικός διάλογος για το τι πρέπει να αλλάξει στον Τύπο στην Ελλάδα. Ο «Ελεύθερος Τύπος» μπορεί να έκλεισε λόγω υπερβάλλοντος ναρκισσισμού και της παγκόσμιας (όχι ελληνικής) κρίσης. Εκανε, όμως, ακόμη πιο ανάγλυφη τη σκληρή πραγματικότητα στον χώρο του Τύπου και την ανάγκη να σταματήσουν τα φαινόμενα της ανομίας και των ελληνικών ανωμαλιών στον χώρο των ΜΜΕ.
Σάββατο 27 Ιουνίου 2009
«Φούσκες»
Καθημερινή 27.06.2009
Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη
Όταν λέμε «φούσκα» όλοι καταλαβαίνουν τι εννοούμε, κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Μόλις ακούμε τη λέξη αμέσως έχουμε μια εικόνα: το μπαλόνι, τη σαπουνόφουσκα, αλλά ανάλογα με τα συμφραζόμενα και το απόστημα. Είναι δύσκολο να περιγράψεις τη φυσική κατάσταση μιας σαπουνόφουσκας. Ξέρεις όμως ότι είναι ένα όμορφο με τους ιριδισμούς, αλλά και εξαιρετικά εύθραυστο κατασκεύασμα από νερό και σαπούνι, διαλύεται σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και αποκαλύπτει το περιεχόμενό του, που είναι αέρας όχι και τόσο φρέσκος, δηλαδή τίποτα. Μεταφορικά όταν αναφερόμαστε στις σαπουνόφουσκες ενός ρήτορα εννοούμε τα όμορφα λόγια που και αυτά δεν έχουν κανένα περιεχόμενο.
Φαίνεται ότι από αυτή την απλή μεταφορά οδηγηθήκαμε σε πιο σύνθετες. Μιλάμε για «φούσκα του χρηματιστηρίου» και εννοούμε μια τεχνητή και υπερβολική διόγκωση των αξιών του, άχρηστα χαρτιά που ξαφνικά αποκτούν τόσο μεγάλη αξία, ώστε να διεγείρουν την κερδοσκοπική βουλιμία όλων μας και να πιστεύουμε ότι αγοράζοντας σε ευτελή τιμή ένα άχρηστο χαρτί αυτό θα πάρει αξία και θα κερδίζουμε μεγάλα ποσά. Ηταν τέτοια η κερδοσκοπική υστερία μας ώστε δεν πιστέψαμε τους ελάχιστους συνετούς που μας έλεγαν ότι είναι μια φούσκα που θα σπάσει και θα αποκαλύψει ότι περικλείει μόνο φρέσκο αέρα χωρίς καμιά αξία. Πολλοί έχασαν τα λεφτά τους και λίγοι και επιτήδειοι τα κέρδισαν.
Το χρηματιστήριο μας έδωσε το τέλειο σχήμα και την ακριβή έννοια της μεταφορικής φούσκας. Μικρού όμως μεγέθους και τοπικής σημασίας. Η παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση αποκάλυψε τεράστιες φούσκες. Εταιρείες και ονόματα, φίρμες για τις οποίες μιλήσαμε με θαυμασμό και δέος και νομίζαμε ότι περιείχαν αξίες και περιουσίες πολλών δισεκατομμυρίων. Ξαφνικά, μια μέρα και σε μια μέρα, οι φούσκες έσπασαν και ξεχύθηκε ο βρώμικος αέρας που περιείχαν δηλητηριάζοντας τη ζωή μας σε πλανητική κλίμακα.
Με την τραγική εμπειρία από αυτές τις δύο φούσκες σκέφτομαι μήπως και ο Τύπος στη χώρα μας, τα λεγόμενα μέσα ενημέρωσης γενικότερα, που όλοι τα φοβόμαστε, τα τρέμουμε και τα θαυμάζουμε, μήπως και αυτά είναι μια φούσκα που θα σπάσει και θα αποκαλύψει τον αέρα που περικλείει, φρέσκο ή βρώμικο.
Δεκάδες εφημερίδες στην πρωτεύουσα, εκατοντάδες σε όλη τη χώρα, με ελάχιστη κυκλοφορία, επιβιώνουν ανεξήγητα και παριστάνουν ότι έχουν μεγάλη αξία, οικονομική και ιδεολογική. Εκατοντάδες ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί, σχεδόν σε κάθε πόλη και κωμόπολη. Οχι μόνο παριστάνουν ότι έχουν αξία, αλλά και πείθουν. Ακούμε απίθανες αγοραπωλησίες εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Και στον περίγυρο μια στρατιά δημοσιογράφων και «δημοσιογράφων» με τη φιλοδοξία να δοξαστούν και να λάμψουν.
Είναι μια φούσκα που θα σπάσει και θα δηλητηριάσει τη ζωή μας με βρώμικο αέρα...
Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη
Όταν λέμε «φούσκα» όλοι καταλαβαίνουν τι εννοούμε, κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Μόλις ακούμε τη λέξη αμέσως έχουμε μια εικόνα: το μπαλόνι, τη σαπουνόφουσκα, αλλά ανάλογα με τα συμφραζόμενα και το απόστημα. Είναι δύσκολο να περιγράψεις τη φυσική κατάσταση μιας σαπουνόφουσκας. Ξέρεις όμως ότι είναι ένα όμορφο με τους ιριδισμούς, αλλά και εξαιρετικά εύθραυστο κατασκεύασμα από νερό και σαπούνι, διαλύεται σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και αποκαλύπτει το περιεχόμενό του, που είναι αέρας όχι και τόσο φρέσκος, δηλαδή τίποτα. Μεταφορικά όταν αναφερόμαστε στις σαπουνόφουσκες ενός ρήτορα εννοούμε τα όμορφα λόγια που και αυτά δεν έχουν κανένα περιεχόμενο.
Φαίνεται ότι από αυτή την απλή μεταφορά οδηγηθήκαμε σε πιο σύνθετες. Μιλάμε για «φούσκα του χρηματιστηρίου» και εννοούμε μια τεχνητή και υπερβολική διόγκωση των αξιών του, άχρηστα χαρτιά που ξαφνικά αποκτούν τόσο μεγάλη αξία, ώστε να διεγείρουν την κερδοσκοπική βουλιμία όλων μας και να πιστεύουμε ότι αγοράζοντας σε ευτελή τιμή ένα άχρηστο χαρτί αυτό θα πάρει αξία και θα κερδίζουμε μεγάλα ποσά. Ηταν τέτοια η κερδοσκοπική υστερία μας ώστε δεν πιστέψαμε τους ελάχιστους συνετούς που μας έλεγαν ότι είναι μια φούσκα που θα σπάσει και θα αποκαλύψει ότι περικλείει μόνο φρέσκο αέρα χωρίς καμιά αξία. Πολλοί έχασαν τα λεφτά τους και λίγοι και επιτήδειοι τα κέρδισαν.
Το χρηματιστήριο μας έδωσε το τέλειο σχήμα και την ακριβή έννοια της μεταφορικής φούσκας. Μικρού όμως μεγέθους και τοπικής σημασίας. Η παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση αποκάλυψε τεράστιες φούσκες. Εταιρείες και ονόματα, φίρμες για τις οποίες μιλήσαμε με θαυμασμό και δέος και νομίζαμε ότι περιείχαν αξίες και περιουσίες πολλών δισεκατομμυρίων. Ξαφνικά, μια μέρα και σε μια μέρα, οι φούσκες έσπασαν και ξεχύθηκε ο βρώμικος αέρας που περιείχαν δηλητηριάζοντας τη ζωή μας σε πλανητική κλίμακα.
Με την τραγική εμπειρία από αυτές τις δύο φούσκες σκέφτομαι μήπως και ο Τύπος στη χώρα μας, τα λεγόμενα μέσα ενημέρωσης γενικότερα, που όλοι τα φοβόμαστε, τα τρέμουμε και τα θαυμάζουμε, μήπως και αυτά είναι μια φούσκα που θα σπάσει και θα αποκαλύψει τον αέρα που περικλείει, φρέσκο ή βρώμικο.
Δεκάδες εφημερίδες στην πρωτεύουσα, εκατοντάδες σε όλη τη χώρα, με ελάχιστη κυκλοφορία, επιβιώνουν ανεξήγητα και παριστάνουν ότι έχουν μεγάλη αξία, οικονομική και ιδεολογική. Εκατοντάδες ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί, σχεδόν σε κάθε πόλη και κωμόπολη. Οχι μόνο παριστάνουν ότι έχουν αξία, αλλά και πείθουν. Ακούμε απίθανες αγοραπωλησίες εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Και στον περίγυρο μια στρατιά δημοσιογράφων και «δημοσιογράφων» με τη φιλοδοξία να δοξαστούν και να λάμψουν.
Είναι μια φούσκα που θα σπάσει και θα δηλητηριάσει τη ζωή μας με βρώμικο αέρα...
Βιολογικά μέντια
Βήμα 26.06.2009
του Βασίλη Μουλόπουλου
Η οικονομική κρίση, έλεγε πριν από λίγο καιρό μάνατζερ πολυεθνικής, αρχίζει από τις φωτοκόπιες. «Οταν σου παραγγέλνουν να χρησιμοποιείς και τις δύο όψεις του χαρτιού, η κρίση έχει έλθει». Το χαρτί δεν πρέπει να σπαταλιέται, αλλά η κρίση στα μέντια είναι δραματική. Χάνουν εδώ και χρόνια συνεχώς: κυκλοφορία, αναγνώστες, χρήματα, διαφήμιση. Η κυβέρνηση σώζει τράπεζες, σώζει αντιπροσώπους αυτοκινήτων, σώζει ξενοδόχους, αλλά όχι εφημερίδες. Οι 450 εργαζόμενοι στον «Ελεύθερο Τύπο» (αλλά και οι εκκαθαρίσεις σε Αντέννα, «Ξένιο»,
«Εξπρές» κτλ.) την αφήνουν παγερά αδιάφορη. Και όμως η σωτηρία των μέντια, λένε όλοι, είναι υπόθεση Δημοκρατίας.
Η φούσκα στη βιομηχανία της ενημέρωσης έσκασε, όπως πριν από έναν χρόνο είχε σκάσει η φούσκα των σύνθετων τραπεζικών προϊόντων. Σήμερα φαίνονται ότι όλα (μέντια, αυτοκίνητα, παπούτσια, τράπεζες) είναι παράγωγα.
Ενα χρηματικό προϊόν η αξία του οποίου ουδείς πλέον γνωρίζει σε τι αντιστοιχεί. Ετσι οι αναδιαρθρώσεις εις βάρος των εργαζομένων έχουν εύκολη δικαιολογία γιατί, όπως εξηγεί ο ίδιος μάνατζερ, «αυτοί οι καιροί είναι μια χρυσή ευκαιρία να εξασφαλίσουμε διευκολύνσεις από το κράτος και ταυτόχρονα να τακτοποιήσουμε τα εσωτερικά της επιχείρησης». Και οι «τακτοποιήσεις» έχουν ήδη ξεκινήσει: απολύσεις, μείωση μισθών, επισφαλής εργασία. Αλλά το αποτέλεσμα είναι αμφίβολο. Η «εξυγίανση» δεν θα εξυγιάνει της επιχειρήσεις των μέντια.
Απλώς θα απαξιώσει ακόμη περισσότερο το προϊόν, θα το κάνει ακόμη πιο άχρηστο στους καταναλωτές της πληροφόρησης.
Υπάρχει ελπίδα; Μόνο μία: να επιστρέψουμε στις θεμέλιες αρχές της δημοσιογραφίας. Μέντια και δημοσιογράφοι ελεύθεροι και αξιόπιστοι, με περισσότερο σεβασμό στην είδηση, με περισσότερη ελευθερία στις ιδέες, με λιγότερη έκπτωση στη δεοντολογία.
Η πληροφόρηση σήμερα είναι ένα προϊόν που βλάπτει σοβαρά την υγεία γιατί έχει μολυνθεί από κάθε είδους ψεύδη, χειραγωγήσεις, αλλοιώσεις, στρεβλώσεις. Η περίπτωσή της- γράφει ο διευθυντής της εφημερίδας «Μonde Diplomatique» Ιgnazio Ramonet- είναι παρόμοια με το διατροφικό ζήτημα. Η αφθονία της παραγωγής αγροτικών προϊόντων χάριν των νέων τεχνολογιών - στην Ευρώπη και στην Αμερική- έδωσε φθηνά τρόφιμα, αλλά ανακαλύπτουμε ότι πολλά από αυτά είναι προβληματικά. Προκαλούν μακροχρόνιες ασθένειες, καρκίνους, μολύνσεις. Αν στο παρελθόν πέθαιναν
άνθρωποι από την πείνα, σήμερα πεθαίνουν τρώγοντας τοξικές τροφές.
Το ίδιο και η πληροφόρηση. Στο παρελθόν ήταν προϊόν σπάνιο. Σήμερα ξεχειλίζει από κάθε μεριά και απειλεί να μας πνίξει. Αλλά όπως και τα τρόφιμα έχει γίνει τοξική και οι πολίτες την αποφεύγουν.
Γι΄ αυτό- προτείνει ο Ramonet- είναι απαραίτητο να εκπονήσουμε μια «οικολογία της πληροφόρησης».
Πρέπει να παράγουμε βιολογικά προϊόντα πληροφόρησης και να πείσουμε τους πολίτες να τα δοκιμάσουν.
Ισως είναι μια απελπισμένη προσπάθεια, αλλά δεν υπάρχει άλλη.
vmoulopoulos@tovima.gr
του Βασίλη Μουλόπουλου
Η οικονομική κρίση, έλεγε πριν από λίγο καιρό μάνατζερ πολυεθνικής, αρχίζει από τις φωτοκόπιες. «Οταν σου παραγγέλνουν να χρησιμοποιείς και τις δύο όψεις του χαρτιού, η κρίση έχει έλθει». Το χαρτί δεν πρέπει να σπαταλιέται, αλλά η κρίση στα μέντια είναι δραματική. Χάνουν εδώ και χρόνια συνεχώς: κυκλοφορία, αναγνώστες, χρήματα, διαφήμιση. Η κυβέρνηση σώζει τράπεζες, σώζει αντιπροσώπους αυτοκινήτων, σώζει ξενοδόχους, αλλά όχι εφημερίδες. Οι 450 εργαζόμενοι στον «Ελεύθερο Τύπο» (αλλά και οι εκκαθαρίσεις σε Αντέννα, «Ξένιο»,
«Εξπρές» κτλ.) την αφήνουν παγερά αδιάφορη. Και όμως η σωτηρία των μέντια, λένε όλοι, είναι υπόθεση Δημοκρατίας.
Η φούσκα στη βιομηχανία της ενημέρωσης έσκασε, όπως πριν από έναν χρόνο είχε σκάσει η φούσκα των σύνθετων τραπεζικών προϊόντων. Σήμερα φαίνονται ότι όλα (μέντια, αυτοκίνητα, παπούτσια, τράπεζες) είναι παράγωγα.
Ενα χρηματικό προϊόν η αξία του οποίου ουδείς πλέον γνωρίζει σε τι αντιστοιχεί. Ετσι οι αναδιαρθρώσεις εις βάρος των εργαζομένων έχουν εύκολη δικαιολογία γιατί, όπως εξηγεί ο ίδιος μάνατζερ, «αυτοί οι καιροί είναι μια χρυσή ευκαιρία να εξασφαλίσουμε διευκολύνσεις από το κράτος και ταυτόχρονα να τακτοποιήσουμε τα εσωτερικά της επιχείρησης». Και οι «τακτοποιήσεις» έχουν ήδη ξεκινήσει: απολύσεις, μείωση μισθών, επισφαλής εργασία. Αλλά το αποτέλεσμα είναι αμφίβολο. Η «εξυγίανση» δεν θα εξυγιάνει της επιχειρήσεις των μέντια.
Απλώς θα απαξιώσει ακόμη περισσότερο το προϊόν, θα το κάνει ακόμη πιο άχρηστο στους καταναλωτές της πληροφόρησης.
Υπάρχει ελπίδα; Μόνο μία: να επιστρέψουμε στις θεμέλιες αρχές της δημοσιογραφίας. Μέντια και δημοσιογράφοι ελεύθεροι και αξιόπιστοι, με περισσότερο σεβασμό στην είδηση, με περισσότερη ελευθερία στις ιδέες, με λιγότερη έκπτωση στη δεοντολογία.
Η πληροφόρηση σήμερα είναι ένα προϊόν που βλάπτει σοβαρά την υγεία γιατί έχει μολυνθεί από κάθε είδους ψεύδη, χειραγωγήσεις, αλλοιώσεις, στρεβλώσεις. Η περίπτωσή της- γράφει ο διευθυντής της εφημερίδας «Μonde Diplomatique» Ιgnazio Ramonet- είναι παρόμοια με το διατροφικό ζήτημα. Η αφθονία της παραγωγής αγροτικών προϊόντων χάριν των νέων τεχνολογιών - στην Ευρώπη και στην Αμερική- έδωσε φθηνά τρόφιμα, αλλά ανακαλύπτουμε ότι πολλά από αυτά είναι προβληματικά. Προκαλούν μακροχρόνιες ασθένειες, καρκίνους, μολύνσεις. Αν στο παρελθόν πέθαιναν
άνθρωποι από την πείνα, σήμερα πεθαίνουν τρώγοντας τοξικές τροφές.
Το ίδιο και η πληροφόρηση. Στο παρελθόν ήταν προϊόν σπάνιο. Σήμερα ξεχειλίζει από κάθε μεριά και απειλεί να μας πνίξει. Αλλά όπως και τα τρόφιμα έχει γίνει τοξική και οι πολίτες την αποφεύγουν.
Γι΄ αυτό- προτείνει ο Ramonet- είναι απαραίτητο να εκπονήσουμε μια «οικολογία της πληροφόρησης».
Πρέπει να παράγουμε βιολογικά προϊόντα πληροφόρησης και να πείσουμε τους πολίτες να τα δοκιμάσουν.
Ισως είναι μια απελπισμένη προσπάθεια, αλλά δεν υπάρχει άλλη.
vmoulopoulos@tovima.gr
Τα media είναι οι άνθρωποί τους
SportDay 22.12.2007
του Βασίλη Κουφόπουλου
Υπάρχει τα τελευταία χρόνια στα ελληνικά media, για να δικαιολογηθούν οι αλλεπάλληλες αποτυχίες , υπάρχει μια βασική δικαιολογία. Για όλα φταίνε οι άλλοι και κυρίως οι εργαζόμενοι. Είναι έτσι;
Τα media και ειδικά τα ελληνικά που διαπλέκονται μέχρι τέλους , είναι οι πιο δύσκολες επιχειρήσεις. Η πείρα δείχνει πως αν κάποιος έρθει , από άλλο οικονομικό κλάδο και προσπαθήσει να διοικήσει επιχείρηση media, θα αποτύχει αν δεν αντιληφθεί την πολυεπίπεδη λειτουργία τους. Αντιθέτως, αν έχει περάσει κάποιος από την ηλεκτροφόρα καρέκλα του διευθυντή ενός ΜΜΕ τότε μπορεί να κάνει τα πάντα. Τα περισσότερα ελληνικά media, είναι πολυπλεκόμενα, ελλειμματικά και σε σχέση αλληλεξάρτησης με την πολιτική εξουσία, η οποία και την τροφοδοτεί είτε με έργα, στους ισχυρούς εκδότες , είτε με κρατική διαφήμιση , στους μικρούς και τους μεσαίους.
Εσχάτως, μια νέα γενιά επιχειρηματιών, εφοπλιστές και άλλοι μπήκαν στο χορό , έτοιμοι να αλώσουν τα πάντα. Θεωρούν και πιστεύουν πως η δύναμη ενός Μέσου, στηρίζεται κυρίως στην ισχύ των επιχειρηματιών τους, αλλά όπως λένε και τα Μαθηματικά κάτι τέτοιο είναι ικανή συνθήκη αλλά όχι και αναγκαία. Έτσι λοιπόν προβαίνουν κατά καιρούς σε πληθώρα άσκοπων προσλήψεων , συγκέντρωσης των υποτιθέμενων ισχυρότερων ονομάτων, επενδύουν σε πολυτελή κτίρια, σε δημόσιες σχέσεις σε συμβούλους από το εσωτερικό και το εξωτερικό και ξεχνούν το βασικό.
Πως, για την παραγωγή των ειδήσεων του βασικού προϊόντος που πουλάνε τα Μέσα Ενημέρωσης τους, χρειάζονται και άνθρωποι να το παράγουν και να το εμπορεύονται. Αν δεν εξασφαλίσεις το μέλλον τους, αν δεν τους διαμορφώσεις ένα πλαίσιο ελεύθερης λειτουργίας, τότε εξαρχής έχεις επενδύσει στην αποτυχία σου. Οι πλέον πετυχημένες εφημερίδες της χώρας , με ευτυχισμένους εργαζόμενους και επιχειρηματίες με κερδοφόρους ισολογισμούς και πολιτική ισχύ, είναι εκείνες που επένδυσαν στους ανθρώπους τους. Ανά διετία ή τριετία στα ελληνικά media, υπάρχει και ένας «κομήτης». Περνάει ανεβάζει το κόστος λειτουργίας στα ύψη, πληρώνει ένα συρφετό ακριβοπληρωμένων λαμόγιων και ύστερα αναρωτιέται γιατί έχασε τα λεφτά του.
του Βασίλη Κουφόπουλου
Υπάρχει τα τελευταία χρόνια στα ελληνικά media, για να δικαιολογηθούν οι αλλεπάλληλες αποτυχίες , υπάρχει μια βασική δικαιολογία. Για όλα φταίνε οι άλλοι και κυρίως οι εργαζόμενοι. Είναι έτσι;
Τα media και ειδικά τα ελληνικά που διαπλέκονται μέχρι τέλους , είναι οι πιο δύσκολες επιχειρήσεις. Η πείρα δείχνει πως αν κάποιος έρθει , από άλλο οικονομικό κλάδο και προσπαθήσει να διοικήσει επιχείρηση media, θα αποτύχει αν δεν αντιληφθεί την πολυεπίπεδη λειτουργία τους. Αντιθέτως, αν έχει περάσει κάποιος από την ηλεκτροφόρα καρέκλα του διευθυντή ενός ΜΜΕ τότε μπορεί να κάνει τα πάντα. Τα περισσότερα ελληνικά media, είναι πολυπλεκόμενα, ελλειμματικά και σε σχέση αλληλεξάρτησης με την πολιτική εξουσία, η οποία και την τροφοδοτεί είτε με έργα, στους ισχυρούς εκδότες , είτε με κρατική διαφήμιση , στους μικρούς και τους μεσαίους.
Εσχάτως, μια νέα γενιά επιχειρηματιών, εφοπλιστές και άλλοι μπήκαν στο χορό , έτοιμοι να αλώσουν τα πάντα. Θεωρούν και πιστεύουν πως η δύναμη ενός Μέσου, στηρίζεται κυρίως στην ισχύ των επιχειρηματιών τους, αλλά όπως λένε και τα Μαθηματικά κάτι τέτοιο είναι ικανή συνθήκη αλλά όχι και αναγκαία. Έτσι λοιπόν προβαίνουν κατά καιρούς σε πληθώρα άσκοπων προσλήψεων , συγκέντρωσης των υποτιθέμενων ισχυρότερων ονομάτων, επενδύουν σε πολυτελή κτίρια, σε δημόσιες σχέσεις σε συμβούλους από το εσωτερικό και το εξωτερικό και ξεχνούν το βασικό.
Πως, για την παραγωγή των ειδήσεων του βασικού προϊόντος που πουλάνε τα Μέσα Ενημέρωσης τους, χρειάζονται και άνθρωποι να το παράγουν και να το εμπορεύονται. Αν δεν εξασφαλίσεις το μέλλον τους, αν δεν τους διαμορφώσεις ένα πλαίσιο ελεύθερης λειτουργίας, τότε εξαρχής έχεις επενδύσει στην αποτυχία σου. Οι πλέον πετυχημένες εφημερίδες της χώρας , με ευτυχισμένους εργαζόμενους και επιχειρηματίες με κερδοφόρους ισολογισμούς και πολιτική ισχύ, είναι εκείνες που επένδυσαν στους ανθρώπους τους. Ανά διετία ή τριετία στα ελληνικά media, υπάρχει και ένας «κομήτης». Περνάει ανεβάζει το κόστος λειτουργίας στα ύψη, πληρώνει ένα συρφετό ακριβοπληρωμένων λαμόγιων και ύστερα αναρωτιέται γιατί έχασε τα λεφτά του.
Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009
"Υποβαθμίζεται η ενημέρωση
Το κείμενο διαμαρτυρίας των εργαζομένων στην τηλεόραση του Σκάι, μετά την απόλυση των 6 δημοσιογράφων
Εμείς, οι δημοσιογράφοι της Τηλεόρασης του ΣΚΑΪ διαμαρτυρόμαστε εντονότατα για τις συνεχόμενες και κλιμακούμενες απολύσεις που παρατηρούνται το τελευταίο διάστημα στον εργασιακό μας χώρο. Ανησυχούμε ότι οι απολύσεις αυτές ενδέχεται να σηματοδοτούν την αλλαγή του ενημερωτικού χαρακτήρα του σταθμού, όπως αυτός ορίζεται από το νόμο και την άδεια λειτουργίας του. Η εξέλιξη αυτή, εκτός από την υποβάθμιση του προϊόντος του σταθμού, θέτει σε κίνδυνο τις θέσεις εργασίας μας.
Είμαστε ιδιαιτέρως ενοχλημένοι επίσης και από τον τρόπο με τον οποίο κοινοποιήθηκαν οι συγκεκριμένες απολύσεις, καθώς οι συνάδελφοί μας ενημερώθηκαν για την απόλυσή τους – όχι από τον επικεφαλής Διευθυντή τους- αλλά από τον Προσωπάρχη και αυτό κατόπιν δικής τους πρωτοβουλίας, καθώς ανακάλυψαν ότι στον Τραπεζικό τους λογαριασμό μαζί με τον μισθό του Μαϊου, είχαν κατατεθεί από νωρίς το πρωί τα επιδόματα και η αποζημίωση που δικαιούνταν ως απολυμένοι.
Δια του παρόντος λοιπόν δηλώνουμε ότι οι απολύσεις, που έχουν ξεκινήσει από τα τέλη Δεκεμβρίου του 2008 και κλιμακώνονται, κρίνονται από το σύνολο των δημοσιογράφων του ΣΚΑΪ ως απαράδεκτες. Είμαστε πλήρως αντίθετοι και θα αντιδράσουμε δυναμικά σε περαιτέρω κλιμάκωση των απολύσεων στο μέλλον.
Για όλους αυτούς τους λόγους και θέλοντας να προστατεύσουμε την εργασία μας, αποφασίζουμε τη διενέργεια προειδοποιητικής τρίωρης στάσης εργασίας από τις 16.00 ως τις 19.00 σε ημέρα που θα ορίσει το Σωματείο μας, διεκδικώντας:
-Τη διατήρηση του ενημερωτικού χαρακτήρα του σταθμού
-Την ανάκληση των απολύσεων
-Τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας όλων των εργαζομένων του ΣΚΑΪ.
Οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι στην Τηλεόραση του ΣΚΑΪ
Εμείς, οι δημοσιογράφοι της Τηλεόρασης του ΣΚΑΪ διαμαρτυρόμαστε εντονότατα για τις συνεχόμενες και κλιμακούμενες απολύσεις που παρατηρούνται το τελευταίο διάστημα στον εργασιακό μας χώρο. Ανησυχούμε ότι οι απολύσεις αυτές ενδέχεται να σηματοδοτούν την αλλαγή του ενημερωτικού χαρακτήρα του σταθμού, όπως αυτός ορίζεται από το νόμο και την άδεια λειτουργίας του. Η εξέλιξη αυτή, εκτός από την υποβάθμιση του προϊόντος του σταθμού, θέτει σε κίνδυνο τις θέσεις εργασίας μας.
Είμαστε ιδιαιτέρως ενοχλημένοι επίσης και από τον τρόπο με τον οποίο κοινοποιήθηκαν οι συγκεκριμένες απολύσεις, καθώς οι συνάδελφοί μας ενημερώθηκαν για την απόλυσή τους – όχι από τον επικεφαλής Διευθυντή τους- αλλά από τον Προσωπάρχη και αυτό κατόπιν δικής τους πρωτοβουλίας, καθώς ανακάλυψαν ότι στον Τραπεζικό τους λογαριασμό μαζί με τον μισθό του Μαϊου, είχαν κατατεθεί από νωρίς το πρωί τα επιδόματα και η αποζημίωση που δικαιούνταν ως απολυμένοι.
Δια του παρόντος λοιπόν δηλώνουμε ότι οι απολύσεις, που έχουν ξεκινήσει από τα τέλη Δεκεμβρίου του 2008 και κλιμακώνονται, κρίνονται από το σύνολο των δημοσιογράφων του ΣΚΑΪ ως απαράδεκτες. Είμαστε πλήρως αντίθετοι και θα αντιδράσουμε δυναμικά σε περαιτέρω κλιμάκωση των απολύσεων στο μέλλον.
Για όλους αυτούς τους λόγους και θέλοντας να προστατεύσουμε την εργασία μας, αποφασίζουμε τη διενέργεια προειδοποιητικής τρίωρης στάσης εργασίας από τις 16.00 ως τις 19.00 σε ημέρα που θα ορίσει το Σωματείο μας, διεκδικώντας:
-Τη διατήρηση του ενημερωτικού χαρακτήρα του σταθμού
-Την ανάκληση των απολύσεων
-Τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας όλων των εργαζομένων του ΣΚΑΪ.
Οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι στην Τηλεόραση του ΣΚΑΪ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)