Και οι 450 απολυμένοι;

Οι επιχειρηματίες βλέπουν τις απολύσεις με τη λογική της διαχείρισης μιας κρίσης. Θα φωνάξουν οι εργαζόμενοι, θα καταγγείλουν , θα πάρουν τις αποζημιώσεις τους και θα φύγουν, αν και υπάρχουν περιπτώσεις που δεν καταβάλλονται ούτε και αυτές! Και πάμε για άλλα! **Εκείνοι που δεν έχουν μετά που να πάνε είναι οι εργαζόμενοι. Αυτοί με τις μικρές προσωπικές τους ιστορίες. Αν η Γιάννα και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, θα υποστούν μια μείωση της περιουσίας τους π.χ. κατά 200 εκατ. ευρώ, δεν σημαίνει πως θα χάσουν τα πάντα . Οι άλλοι όμως ; Τα ζευγάρια που δούλευαν στον Τύπο ; Εκείνοι που έχουν να επανακαθορίσουν τη ζωή τους : Υπάρχουν οι απλές σκέψεις : «Τι θα κάνουμε με το δάνειο», «θα κρατήσουμε τη γυναίκα που πρόσεχε το παιδί», πόσο πρέπει να περιορίσουμε τα έξοδά μας», χρειαζόμαστε και διακοπές» , «έζησα 20 χρόνια μέσα στον Ελεύθερο Τύπο, πως πετιέται έτσι μια ζωή» , «θα βρω δουλειά» , « τι θα κάνουμε»... **Μαύρες , αδιέξοδες σκέψεις και κατάθλιψη. Διότι είναι ένα επάγγελμα που πεθαίνει ή στην καλύτερη περίπτωση που μετεξελίσσεται σε κάτι άλλο απροσδιόριστο ακόμη. Πολλές φορές υπάρχει η κατηγορία για τους εργαζόμενους, πως δεν δουλεύουν πως δεν ματώνουν για τη φανέλα. Και ίσως να είναι πραγματικό, αλλά να αφορά λίγους, αυτούς που χρησιμοποιούν τα Μέσα , ως ορμητήριο για άλλες δουλειές στο δημόσιο, γραφεία Τύπου , πολιτικό lobbying , όπως και άλλοι που έχουν τα media για εργολαβίες, διόδια, πρωθυπουργίες, και προεδρίες της δημοκρατίας . Γι αυτό και με εκκωφαντικό τρόπο , προκύπτει πως, πολύ συχνά, οι εργαζόμενοι πονάνε περισσότερο τις επιχειρήσεις που δουλεύουν, από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες τους.